நம்பிக்கை – காதலில் அடுத்த அத்தியாயம்

அதே கணிதபாட பிரத்தியேக வகுப்பறையின்
கரும்பலகையில் சில சமன்பாடுகள்
திரிகோண கணிதத்தில் சமனிலிகளுக்கான அந்த
சமன்பாடுகள் கரும்பலகையென்னும் பிரபஞ்ச வெளியில்
முடிவற்று விரிந்து கொண்டேயிருந்தன..

சோவென அடித்துக் கொட்டும் மழையில்
நனைந்த விட்டில் பூச்சிகள் பல
குளிர்காய அந்த அறையில் மின் விளக்கை வட்டமடித்தபடி..
சுமந்து வந்த ஈரம் நீங்க விளக்கை
முட்டி முட்டி மோதி தங்களை உலர்த்திக்கொண்டிருந்தன
அந்த விட்டில்கள்…

வகுப்பறையின் முதல் வாங்கின் ஓரத்தில் என்னவள்
கடைசி வரிசை வாங்கின் ஓரத்தில் நான்
சிக்கியிருந்தோம் அந்தச் சமனிலிச் சமன்பாட்டுக்குள்..
சிக்கல்கள் மேலும் சிக்கலாகியதே தவிர
முடிவேதும் வராது தொடர்ந்தது..
அந்தச் சமனிலிச் சமன்பாடுகளின் தீர்வுகளாய்

கரும்பலகையில் அழிக்கப்பட்ட
வெண்துகள்கள் மின் ஒளியில் பளிச்சிட்டபடி
பிரபஞ்சத்தின் விண்மீன்கள் எனக் கடந்து சென்றன
எம்மையெல்லாம் இறுமாப்போடு பார்த்தபடி
கணிதம் எழுதியதால் வந்ததோ
அந்தத் தற்பெருமை அவற்றிடம், இருந்தாலும் தப்பில்லை!

நீண்ட கணித வெளியில் பிரயாணித்த
மகிழ்ச்சி தெளிவு எம்மிடம்
அந்த சமன்பாடுகளின் விடையினை நாம்
பெற்றபோது போது பெற்றுக்கொண்டோம் இறுமாப்பொன்றை
கணிதத்தோடு வாழ்ந்ததால் வந்ததோ
அந்தப் பெருமை எம்மிடம், இருக்கத்தானே வேண்டும்!

மழைக்குடையின்றி நான் வகுப்பறையின்
ஓரத்தில் ஒதுங்கி நிற்க கூடவந்த நண்பர்கள் எல்லாம் தமது
சைக்கிளைத் தேடிச் செல்லத் தனியானேன்-நண்பிகளின் மத்தியில்
ஆண்கள் சென்ற பின்னர் தான் பெண்கள்
புறப்படுவது என்பது எழுதப்பாடாத
சட்டம் போன்று நிலவியது அங்கே

இறுதியில் நண்பிகள் ஒவ்வொருவராக
மழைக்குடையோடு விலகிச் சென்றார்கள்
வகுப்பறையை விட்டு
கடைசியாக என்னவளும் வெளியேறினாள்
கடைக் கண்ணால் கொஞ்சம் பொறு என
ஜாடை காட்டி விட்டு.

கடைக் கண்ணால் ஜாடை பேசுதல் – என்ற புதுக் கவிதையை
நான் கசடறக் கற்றுத் திழைத்ததே என் இதயத் திருடியிடம் தானே
மெல்லச் சிரிப்பாள், சட்டென்று கோபிப்பாள்
உரிமையோடு மிரட்டுவாள், நயமாகப் பணிவாள்
பாசத்தோடு அணைப்பாள், மிரளவைக்க நாணுவாள்
அந்த நளினம் பேசும் கண்களில் நான் படித்த புதுக்கவிதைகள் இவை.

அன்று தோழிகளிடம் என்ன கூறிவிட்டு
வந்தாளோ தெரியாது,
அந்த முன் இரவில் ஒற்றை மழைக்குடையில்
இரு விட்டில் பூச்சிகள் என நாம்
காதலெனும் தெய்வீக விளக்கை
வட்டமடிக்கப் புறப்பட்டோம்

அன்றும் எங்கள் கண்கள் மட்டும் தான்
வெறுமனே புதுக்கவிதைகள் பேசின
இரு சோடிக் கண்கள் காதல் கதைகளைக் கிசுகிசுத்தன
கவழ்ந்து வந்த தூறல் காற்றும்
மெல்லத் திரும்பிப் பார்த்துச் சென்றது
நாம் பேசும் புதுக்கவிதை புரியாமல்

ஒற்றைக் குடையில் நாம் இருவர்
தொட்டுவிடுவோமா என்ற அச்சத்தில் நான்
தொட்டுவிடக்கூடாது என்ற நாணத்தில் அவள் – ஆனால்
எம்மைக் கேளாமல் மெல்ல
எம் சைக்கிளின் முன் சக்கரங்கள்
தொட்டுத் தொட்டுக் குதூகலித்தன

இருவருமே நனைந்தோம்
மெல்ல மெல்ல உருட்டிய சைக்கிள்கள்
வேகமாகச் செல்லப் பின்நின்றன எமக்காக
எமது சைக்கிளின் முன்சக்கரங்கள் தொட்டுக்கொள்ளும்
போதெல்லாம் மேகங்களுக்குச் சந்தோசம்
இடியிடித்து ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டன அன்று

நாமறியாமல் எமது விரல்கள் மெல்ல மெல்ல
தட்டிக் கொள்ளும் போதெல்லாம்
பல கோடி மின்னல்கள் வெட்டிச் சென்றன வானவீதியில்
இலவம் பஞ்சா அணங்கவள் விரல்கள்
மென்மையின் தீண்டல் என்பது
உணர்வுகளின் கருவறையில் சூல் கொள்ளும் பிரளயமன்றோ

பிரளயத்தின் முடிவில் இனிதாய்
புதுயுகம் பிறக்கும் என்கின்றது வேதம்
உண்மைதான் அன்று உணர்ந்தேன்
நம் இருவருக்குள்ளும் நடந்த
உணர்ச்சிப் பிரளயத்தில் புதிதாய்ப் பிறந்தது
காதல் சொல்லும் வேதத்தில் புது அத்தியாயம்

கண்களைத் திருடி என் இதயவீட்டில்
நித்திய சிம்மாசனமிட்ட அந்த வெண்ணிலவுப் பெண்ணரசி
கன்னம் சிவக்க கண்கள் பனிக்க
நெஞ்செல்லாம் வண்ணப் பூக்கள் பூக்க
மின்னல் வழிகாட்ட நடந்தாள் என்னோடு – அவள்
கரத்தினை என் உள்ளங்கைளினால் அணைத்துக்கொண்டு

காதலில் நமக்குள் பிறந்தது அன்று
இருவர் மீதும் இருவர்
கொண்ட நம்பிக்கை என்னும் புது அத்தியாயம்
உள்ளங்கை அணைப்பிலேயே
எனக்குள் அந்தப் புது அத்தியத்தின் தொடக்கத்தினை
உறுத்திச் சொன்னாள் என் இதயராணி

உனக்காக நான் இருப்பேன் எப்பொழுதும்
என உள்ளங்கைதனில் அவள் கிறுக்கிய
காதல் உறுதி மொழியினை
மழைக் குடையிருந்தும் மழையில் குளித்த என்
இதயராணியின் நிலவு முகத்தில்
மழையிருளிலும் தெளிவாக படித்தேன்

புதிதாய்ப் பூத்த பூவொன்று
அன்று என் கைகளில் அடங்கிக் காதலுரைக்க
அந்த மழையினை எமக்காக அன்று அங்கு
அனுப்பி வைத்தானே அந்த இறைவன்
அவனுக்குப் பலகோடி நன்றிகள்

என்நெஞ்சைத் தொட்டு கட்டிக்கொண்ட
அனிச்ச அழகி நித்திய மஞ்சரி
அவள் தோழி மின்னல் வழிசொல்ல
இடிகள் தாளத்தோடு அடியெடுத்துத்தர
கரம்பிடித்து நடந்தாள்
காலங்கள் ஏழும் என்துணை அவள் என்று!!!

Categories: கவிதை, குறும்புகள், படித்தவை ரசித்தவை, பாடசாலை நாட்கள்

20 comments