கண்கெட்ட பின் சூரிய நமஸ்காரம்

நீண்ட நாட்களின் பின் எனது வலைப் பூக்களின் மீண்டும் கவனம் செலுத்த நேர்ந்தது இன்று தமிழ் நாட்டில் நடத்த சம்பவம். இறுதியாண்டு பரீட்சைகள் மிக வேகமாக நெருங்கிக் கொண்டிருப்பதனாலும் இறுதியாண்டு செயற்திட்டத்தின் இறுதித் திகதி அதைவிட வேகமாக முன்னால் வந்து நின்று பயமுறுத்துவதனாலும் நீண்ட காலமாக வலைப் பூக்களில் எதுவும் உருப்படியாக எழுதுவதில்லை.
நாள்தோறும் வருகின்ற வன்னிச் செய்திகளின் கனதி இங்கே மனங்களில் உறுத்தலைக் கூட்டிக் கொண்டிருக்கின்றது. அதைவிடவும் எதுவும் செய்ய முடியவில்லையே என்ற ஆதங்கம் இருக்கின்றதே அது அதைவிடக் கொடுமை. ஒரு இரும்புக் கூட்டுக்குள் விலங்கிடப்பட்டு உணர்வுகளைக் கூட சுதந்திரமாக வெளியிடக் கூட முடியாத மனித மனங்களைக் கொண்டு வாழ வேண்டிய கட்டாயம்.

அதைவிட வருத்தம் என்னவென்றால் எனக்கேன் இந்த வேண்டாப் பொல்லாப்பு என்று என் பல்கலைக்கழக நண்பர்கள் சிலபேர் மனம் விட்டுக் கதைக்கூட பயப்பட்டு ஓடுகின்றார்களே அவர்களை என்னவென்று சொல்வது. வெறுமனே நண்பர் வட்டாரங்களுக்கிடையில் தமது வீரவசனம் பேசிக்கொண்டும், சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் காதல் கதைகளில் தம்மை ஈடுபடுத்திக் கதைத்துக் கொண்டும், நாம் உண்டு எம் வேலையுண்டு என்னும் என இருக்கும் நாம் எங்கே, ஈழத்தமிழர்க்காக தன் இன்னுயிரை தமிழர்க்காக அர்ப்பணித்த அந்த முத்துக்குமார் எனும் இளைஞர் எங்கே. சின்னத் தீச் சுடர் ஒன்று கையில் பட்டாலே வலியில் துடித்துப் போய்விடுவோம். ஆனால் முத்துக்குமார் தன் உடலையே மண்ணெண்னையூற்றித் ஈழத் தழிழர்களுக்காக தீக்கிரையாக்கினான் எனக்கேட்டதுமே நெஞ்செல்லாம் தீ கொண்டு சுடுவது போல் இருந்தது. யார் அந்த முத்துக்குமார் எனும் இளைஞர் ? எமக்காக தன் இன்னுயிரை ஈர்ந்த அந்த தியாகிக்கும் எமக்கும் என்ன சம்பந்தம். அவனது தியாதம் தான் என்னை இங்கே இழுத்து வந்து இப்பதிவை எழுதத் தூண்டிது.

வெறும் வாய்சாடலும், இரத்தக் கண்ணீர் வடிக்கும் எம் மக்களின் சொல்லொணாத் துயரங்களை தமது அரசியல் சுயநலத்திற்காய் மாறிமாறிப் பந்தாடத்துடிக்கும்,
இந்திய அரசியல் வாதிகள் முத்துக்குமாரினைப் பார்த்து வெட்கித் தலைகுனிய வேண்டும். ஒவ்வொரு மாதமும் இந்திய மத்திய அரசிற்கு காலக்கேடு விதிக்கின்றேன் என்று கூறி கவிதையெழுதி எமக்காக நீலக்கண்ணீர் வடித்துக்கொண்டிருந்த ஒரு கனவான் வைத்தியசாலையில் போய்ப் படுத்துக்கொண்டார்.

வெறுமனே வாய்ப்பேச்சால் மட்டும் எம்மக்களின் வேதனை தீரப்போவதில்லை. இழப்பதற்கு இனி தமது உயிரைத் தவிர அனைத்தையும் இழத்து எதிலிதளாக இன்று நிற்கும் வன்னி மக்களின் ஒரே எதிர்பார்ப்பு தம் குழந்தைகளாவது இம்மண்ணில் சுதந்திரமாக வாழவேண்டும் என்பதே.
அவர்களின் சோகங்களை கவிதைகள் எழுதுவதனாலோ அல்லது அல்லது கடற்கரையில் மொனப் போரட்டம் நடாத்துவதாலோ வன்னி மக்களின் துயர்படிந்த வாழ்க்கை மாறப்போவதில்லை. மாறாக அம்மக்களின் சோகங்களை ஆற்ற கலைஞர் தீர்க்கமான முடிவினை மிகவிரைவில் எடுப்பாரேயானால் நாளைய வரலாறு கூறும்.
அதைவிடுத்து இல்லை இன்னும் ‘கொஞ்சம்‘ பொறுப்போம் என இருப்பாராயின் அது கண்கெட்ட பின் சூரிய நமஸ்காரம் போலவே அமையும். அவர் எடுக்கும் முடிவுகள் வன்னி மக்களின் கல்லறையின் மீதே அவை எழுதப்படும்.

முத்துக்குமாரின் இறுதி அறிக்கையை வாசிக்க இந்த இணைப்பை சொருகுங்கள்.

Categories: அரசியல், எனது பார்வையில், வன்னி

24 comments